1 op 6 vrouwen wordt niet zwanger binnen het jaar

Toen we voor de eerste keer zwanger probeerden te worden bij Emma, hadden we nooit verwacht dat ik onmiddellijk zwanger zou zijn. Wat een verrassing! Waardoor we niet verwacht hadden dat wij bij die 1 op 6 zouden horen bij ons 2e kindje.

De start van een 2e kindje

Na een moeilijke eerste zwangerschap en bevalling (lees hier het verhaal) was ik in het najaar van 2017 mentaal en fysiek klaar voor een 2e kindje. Het is altijd een droom geweest om meerdere kinderen te hebben. Voor ons was het geen optie om Emma geen broertje of zusje te geven. Uiteraard vond ik het spannend en keken we er ontzettend naar uit. Ik wist op dat moment dat ik onmogelijk direct opnieuw zwanger kon worden maar toch gaat het door je hoofd dat het ook niet helemaal onmogelijk is.

Vol goede moed begonnen we eraan en de maanden vorderden zonder een zwangerschap. Na 3 maanden proberen, en zonder resultaat begon ik me af te vragen of ik de eerste bevalling wel goed verwerkt had. Zou er me iets mentaal tegen houden waarom het niet lukt? Beetje gek om al vragen te stellen na 3 maanden maar we waren verwend de eerste keer. We trokken tussen Kerst en Nieuwjaar naar Spanje om even de gedachten te verzetten. Er was toen wel wat meer gaande dan enkel onze pogingen waardoor het extra emotioneel was.

De maanden vorderden en er gebeurde niks. Bij elke zwangerschapstest voelde ik me heel ongelukkig en de traantjes zijn rijkelijk gevloeid. Elke keer kon ik me niet inhouden om niet te testen dus elke keer was het een opdoffer van formaat. Emma werd 2 jaar en ons leven ging verder.

Ondertussen probeerde ik een app te gebruiken maar dat leek niet zo accuraat, dan probeerde ik ovulatietesten maar dacht dan dat ik er te veel mee bezig was. In die periode heb ik heel veel gehoord dat “van zodra ik het zou loslaten, ik zwanger zou worden” maar hoe kan je iets loslaten dat je zo graag wilt?

De eerste vroege miskraam

We gingen tijdens de zomer op vakantie naar Nederland en genoten met volle teugen. Het deed goed om onder ons te zijn. We vonden elkaar als koppel terug en kwamen tot rust. Even moesten we er niet aan denken want eerlijk, als koppel hierdoor gaan, is niet gemakkelijk. We kwamen uitgerust en gelukkig terug. Een paar dagen later had ik een positieve zwangerschapstest vast. Ik kon het niet geloven, het was gelukt. Ik was zo blij dat ik die dag met Emma al een boek van “grote zus”, zwangerschapsdagboek, schoentjes en “Positief over bevallen” ging kopen. Die avond vertelde ik heel gelukkig aan mijn man dat ik zwanger was. Wat waren we blij.

Maar ik voelde dat het niet juist zat… en hoe gek het ook klinkt, deed ik een paar dagen later opnieuw een zwangerschapstest. Het streepje was vager geworden en ik wist dat het niet goed ging. Mijn man wilde afwachten en had hoop. We bleven thuis en ik wou in mijn cocon kruipen. Na een paar dagen ging het inderdaad mis, ik kreeg een bloeding en wist dat het voorbij was. Een vroege miskraam… de natuur had beslist. Het is onnodig om te vertellen dat wij zeer verdrietig waren. Emma werd een nachtje opgevangen door mijn ouders zodat we het even konden verwerken.

De knak

Toen niet veel later vrienden zwanger werden, knakte er iets in mezelf. Ook het sociale leven ging verder. Niet veel mensen waren op de hoogte van de situatie dus een pokerface opzetten, was mijn “go-to”. Fake blij zijn, kostte energie maar we wilden het niet laten merken. Ons leven draaide verder, we moesten ook verder voor onze dochter. Je kan niet verdrietig blijven. Als mensen vroegen: “Wanneer komt er een 2e?”, antwoordde ik nonchalant: “Ach we zien wel, we willen dat wel graag maar zijn er nog niet mee bezig.” en als je dan het antwoord krijgt: “Wacht maar niet te lang want anders wordt het leeftijdsverschil met Emma te groot.” dan voelde dit als een messteek door mijn hart. Ze moesten eens weten…

Toen ik na die eerste miskraam bloed bleef verliezen, moest ik naar de gynaecoloog en was het de eerste keer dat anderen op de hoogte werden gebracht. De gynaecoloog was zeer “to the point”, het is een lotje uit de loterij. Je moet gewoon geluk hebben. Alles bleek gelukkig inorde te zijn en we gingen verder. We trokken naar Londen, en spendeerden us-time. Een vroege miskraam verwerken, doet iedereen op een andere manier en zo is dat ook tussen een koppel. Ik had nood om er veel over te praten en mijn man juist niet.

Afspraak bij de gynaecoloog

Toevallig had ik die maand een afspraak bij mijn vaste gynaecologe en deed ik haar mijn verhaal. Zij stelde voor om te starten met het opvolgen van de cyclus om te kijken of we iets moesten ondernemen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik startte met verschillende keren naar de gynaecologe te rijden voor echo’s en bloedafnames. Na de zoveelste afspraak wees ze me erop dat mijn eicelreserve voor een vrouw van 29 jaar (bijna 30) lager stond dan wat zou moeten, dus ze stuurde me door naar een fertiliteitsarts want ik had geen tijd te verliezen.

Op dat moment voelde ik me ongelukkig bij elke baby en zwangere buik die ik zag. Ik barstte in huilen uit als ik een winkel binnen kwam en er babykleertjes zag hangen want stilletjesaan zonk de moed in mijn schoenen. Ook begon ik steeds meer vrienden in te lichten want verdriet alleen dragen, is niet gemakkelijk. Hun steun heb ik enorm gewaardeerd.

Mijn 30e verjaardag kwam eraan en dit was niet hoe ik mijn leven had voorgesteld. Ik wou altijd mijn kinderen voor mijn 30e. Er was op dat moment zelfs geen vooruitzicht op een 2e kindje. Het begon mijn leven te beheersen.

Naar de fertiliteitsarts

Op een dag ging ik naar toilet en verloor ik een serieus klontertje, een 2e vroege miskraam. Ik verschoot en wist niet wat ik moest doen. In tranen belde ik naar mijn mama. Het overkwam ons opnieuw. De volgende dag raapte ik al mijn moed bij elkaar en ging naar kantoor. Als Marketing Manager moest ik een presentatie geven en wou mijn verdriet niet laten merken. Ik zette een lach op en “the show must go on.”

In oktober zat ik bij de fertiliteitsarts. Een zeer lieve en begripvolle dokteres. Ik heb er zeker anderhalf uur binnen gezeten en voor de eerste keer voelde ik dat er iemand was die me volledig begreep. Er werd een intake gesprek gedaan en volgens haar was de “lagere” eicelreserve nog niet “zo” problematisch. De onderzoeken zowel bij mij als bij mijn man werden voor de komende maanden ingepland.

Op een dag in november gingen we wandelen in het bos en kwamen we een witte duif tegen. Zij zat daar rustig op ons pad en bleef ook zitten. De duif vloog weg en het was een magisch moment. Mijn man zag de wandeling als een leuk moment als gezin dat niet verbrod moest worden met praten over wat er gebeurd was. Ik zag dit juist als een moment waarop we “connecteerden” en juist wel konden praten over wat er gebeurd was. Zo zie je dat iedereen er anders mee omgaat.

In januari 2019 onderging ik een ambulante hysteroscopie en bleek 2 littekenweefsels aan beide kanten van mijn baarmoeder te hebben waardoor een vruchtje zich niet (of toch zeer moeilijk) kon nestelen. Ook bij mijn man was er klein probleempje maar onmogelijk was het niet.

Starten met kunstmatige inseminaties

Niet veel later zat ik in de wachtzaal van UZA. Als je daar binnenwandelt en een rij vrouwen ziet zitten dan is het even slikken. Ik ben niet alleen. Een hele gang met vrouwen kan dit bewijzen. Mijn naam werd geroepen en een beetje zenuwachtig liep ik binnen bij de verpleegster. Mijn bloed werd getrokken en dan moest ik wachten op de assistent. Even later werd er een echo gemaakt en schuifelde ik zenuwachtig op mijn stoel. Ik kreeg een kitje met spuiten mee en een heleboel papierwerk. We gingen voor kunstmatige inseminaties en moest enkel pregnyl spuiten om een eisprong op te wekken zodat ze zo specifiek mogelijk konden richten voor de bevruchting. Het papierwerk was ook een vreemde bedoening. Je moest akkoord gaan met de kosten en beslissen wat er met eventuele ongebruikte zaadcellen zou gebeuren enzoverder.

De eerste spuit werd gezet, en de volgende dag vond de eerste kunstmatige inseminatie plaats. Toch een beetje gek, heel de romantiek van een kindje maken, is verdwenen. Twee weken later volgde een negatieve zwangerschapstest. We gingen naar de volgende ronde.

Opnieuw met vol goede moed begonnen we eraan. Het zal wel lukken. Een reeks echo’s, bloedafnames en dan de fameuze spuit later, zat ik klaar voor de 2e inseminatie. Ja, benen open en naar achter gekanteld met een stagiaire die er ook op ligt te zien. Geen schroom, nee, vervelend, ja maar je moet er iets voor over hebben. Even later opnieuw een negatieve test. De moed zonk me in mijn schoenen.

We besloten een maand pauze te nemen. Op reis naar Nederland gaan met onze familie en even tot rust te komen. Ik zag dit als een verloren maand want geloofde er niet meer in dat het zou lukken zonder hulp. Het ging over 1 maand en mijn man vond dit goed zo maar ik was verdrietig. Ik zag dit als een gemiste kans. Toen ik ons dochtertje alleen zag spelen en constant vragen of wij niet mee wilde spelen, brak mijn hart. Wat als we haar nooit een broertje of zusje zouden kunnen geven?

Emma haar 3e verjaardag

Na de reis in Nederland verjaarde Emma. Ze werd 3 jaar en we waren vastbesloten om er een topdag van te maken. Het ging die dag niet draaien rond het broertje of zusje dat er nog niet was. Het was haar dag en zij verdiende de beste verjaardag. Ik organiseerde een verjaardagsfeest in “flamingo-style” en zette een glimlach op. Eveneens maakte ik 45 madeleine koekjes om op school uit te delen. Wij vierden haar verjaardag op een zaterdag en de dag nadien hoorde ik dat er een ander vriendin zwanger was. Ik was blij voor haar maar voelde ook niet veel. Het was niet gemakkelijk.

Na 19 zwangerschapstesten

Een dag later nam ik een koffie op kantoor en merkte dat deze me niet smaakte, vreemd. Ik drink elke dag koffie en geniet ervan maar nu kreeg ik het niet binnen. Hmm zou ik misschien zwanger zijn?! Op woensdag 9 mei deed ik een zwangerschapstest met een klein hartje. ‘s Ochtendsvroeg, het was “mama-dag” op school en moest naar daar om samen met Emma in de klas te spelen. Ik haalde de test boven en plaste op het stickje.

Ik verwachtte niks maar zag toen de plus verschijnen. De tranen sprongen in mijn ogen en niet veel later “2-3”. Al bibberend pakte ik mijn telefoon en belde mijn man. Hij hoorde me wenen en was ongerust. “Ik ben zwanger” kon ik net zeggen. En mijn man was zo blij maar uiteraard ook voorzichtig. Maar ik wist dat het goed zat. Dit voelde niet zoals de vorige keren.

Later die dag ging ik naar het school en kwam Emma op mij afgelopen in de gang. Een moment dat ik nooit ga vergeten. Ik was helemaal ontroerd. Daar kwam ze, mijn fantastische dochter die grote zus gaat worden.

Ons groot klein gelukje

Het was een heel parcours met ups en downs. Als ik er nu op terugkijk, ben ik blij dat het nog redelijk “vlot” is verlopen. Er zijn koppels die niet enkel door inseminaties maar ook door IVF, miskramen, enzoverder gaan. Soms jaren aan een stuk proberen zonder resultaat. Ik heb enorm veel respect voor die hoopvolle en wachtende mama’s. Als je nooit hebt moeten wachten op zwanger te worden of nooit door een fertiliteitstraject bent gegaan dan weet je niet wat het is. Mensen kunnen soms zeer onhandig uit de hoek komen zonder dat ze dat weten.

De volgende stap was de fertiliteitsarts inlichten. Het was gelukt en dan nog in de rustmaand. Ze was ontzettend blij voor ons. Even later maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog. Met een klein hartje ging ik naar daar en zag ik een kloppend hartje. Daar was het, ons groot klein gelukje.

Uiteraard is dit mijn verhaal, en ervaart iedereen de dingen anders. Ik heb alle respect voor andere mama’s die blijven hopen. Op een dag gaat het jullie ook lukken.

Lees binnenkort mijn “hypnobirthing” bevallingsverhaal van Finn.