Beluister deze aflevering op Spotify: klik hier of via Apple Podcast: klik hier
of lees hieronder verder:
Julia Roberts en George Clooney samen in 1 film, dat kan niet slecht zijn. Ze zijn getrouwd geweest, gescheiden en ondertussen bekvechten ze erop los. Het is snel duidelijk dat ze elkaar niet kunnen uitstaan en dat hoort bij het komedie stukje. Als hun enige dochter dan besluit om naar Bali te trekken en er wilt trouwen, zijn we echt vertrokken.
Ze besluiten om 1 front te vormen en hun dochter te steunen om dan zo eigenlijk het paard van Troje uit te voeren en het koppel uit elkaar te drijven. Op een avond is George Clooney, eigenlijk David, nog wakker en zit hij aan de bar. De beste vriendin vraagt zich af waarom ze uit elkaar zijn gegaan. Hij vertelt een verhaal van een huis dat hij wou bouwen, in de hoop dat er iets zou veranderen als ze zouden verhuizen, maar het huis brandde af en ze gingen dus uit elkaar. Toen zei hij ook: “Als je kinderen pijn hebben, dan voel je die pijn mee. Als je kinderen gelukkig zijn, dan wordt je pas echt bang want geluk blijft niet duren.”
Ik heb dat altijd een rare filosofie gevonden: als je gelukkig bent, mag je niet echt gelukkig zijn want dan zou het van je afgenomen kunnen worden. Eigenlijk ben ik het daar niet mee eens. Zijn er in het leven ups en downs? Absoluut! Het is me nogal een rollercoaster. Als je er al vanuit gaat dat je best niet gelukkig kan zijn, want dan zal het van je afgenomen worden, is wel zeer cynisch. Ik hoop toch dat als je kind of jij gelukkig bent, dat je er juist ten volle kunt van genieten want het kan inderdaad snel keren. Heel je leven kan zelfs op 1 seconde veranderen, maar zo kan je ook niet leven. Er zijn te veel mooie dingen om te laten staan, om niet van te genieten. Dus ik zeg: de momenten dat je gelukkig bent, geniet er dubbel en dik van om dan door de moeilijke tijden door te geraken.
Het stukje dat hij zegt dat je mee pijn voelt als je kinderen pijn hebben, is waar of toch voor mij. Je voelt wat je kinderen voelen en als mama (en misschien ook als papa) heb je precies een 6e zintuig. Toen we op weekend waren en Finn blijkbaar ziek was geworden in de nacht van zaterdag op zondag, was ik ook wakker. Ik bleef maar draaien en kon niet slapen. Het is gek hoe je dat voelt. Het is ook niet altijd gemakkelijk om je kind te zien wenen, om die emotie te voelen. We leven in een maatschappij waar emoties niet altijd getolereerd worden. “Kom veeg die tranen weg”, zeggen ze dan. Onlangs bracht Kristien Wollants van Radio Mama er een aflevering over uit. We zijn vergeten te voelen en vinden het ook moeilijk om te voelen. Dat kan ik helemaal volgen. Wat ik heel hard mee voel, is dat als ze mijn kind pijn doen. Als ze bijvoorbeeld met haar hebben gelachen, of letterlijk fysiek hebben pijn gedaan. Dan kan ik het vanbinnen voelen koken, terwijl ik aan de buitenkant rustig probeer te blijven om haar op te vangen. Maar amai, dan zou ik bij wijze van spreken iemand achter de muur kunnen plakken.
Een ander thema dat aan bod kwam is dat Julia Roberts, ofwel Georgia, vertelde over haar kant van het verhaal, over dat huis. Zij vertelde over hoe ze mama werd en haarzelf ergens verloor en dit “blamede” op haar echtgenoot. Ze wou dit niet onder ogen zien, ze wou eigenlijk haarzelf niet nog meer verliezen. Een thema dat, denk ik, veel mama’s herkennen. Bij de geboorte van een baby, wordt een mama geboren. En die mama haar identiteit zal nooit meer hetzelfde zijn als daarvoor. Eentje die ik 100% herken. Ik vind zeker het eerste jaar na de geboorte, en nog een periode daarna, dat je heel hard zoekende bent naar “wie ben ik nu eigenlijk”. Ik weet niet of we ooit echt terug diezelfde persoon als daarvoor worden. Volgens mij kan dat ook niet. Je kan niet terug. Je kan enkel vooruit gaan, en je hebt nu eenmaal een hele zwangerschap en bevalling doorgemaakt. Je zorgt nu voor een ander mensje en het is gemakkelijk om je daarin te verliezen, om jezelf te verliezen. Bij mij heeft het telkens toch ook even geduurd vooraleer ik mezelf terug voelde. Zelfs anderhalf jaar na de laatste geboorte, voel ik me nog steeds niet helemaal mezelf. Het is een uitdaging om dan ook met je partner geconnecteerd te blijven.
Wat ik nog een heel mooi thema in de film vond, is “why save the good stuff for later”. Heel lang heb ik het gevoel gehad van vast te zitten. Van niet de dingen te doen die ik echt wilde doen en het altijd maar uitstellen omdat ik bang was, of omdat er wel een beter moment zou komen, of misschien wel door de verwachtingen van anderen. Het thema komt ook terug in “This is us”, moest je die serie gezien hebben… het is een prachtige serie waarin Mandy’s Moore personage zich dit ook afvraagt, en telkens maar uitstelt. Maar hier kom ik nog eens in een andere podcast aflevering op terug. Wat ik zo leuk aan deze film vindt, is dat ze eigenlijk niet wachten. Ze doen het. Eigenlijk geef ik nu al een beetje de plot weg maar toch wou ik deze boodschap zeker meegeven, wacht niet tot later. Wacht niet op het juiste moment maar doe het nu.
